- obportunus
- opportūnus ( obp- ), a, um, adj. [obportus, lit., at or before the port; hence],I.In gen., fit, meet, convenient, suitable, seasonable, opportune (class.; syn.: commodus, utilis): tempus actionis opportunum, Graece eukairia, Latine appellatur occasio, Cic. Off. 1, 40, 142:II.
aetas opportunissima,
id. Fam. 7, 7, 2:nihil opportunius accidere vidi,
id. ib. 10, 16, 1.— Subst.: op-portūna, ōrum, n., fit or convenient things:locorum opportuna,
Tac. A. 4, 24.—In partic.A.Advantageous, serviceable, useful:B.ceterae res, quae expetuntur, opportunae sunt singulae rebus singulis,
Cic. Lael. 6, 22.—Fit, suitable, adapted to any thing: ad omnia haec magis opportunus nemo est, Ter Eun. 5, 8, 47.—C.Exposed, liable to any thing:Romanus cedentem hostem effuse sequendo opportunus huic eruptioni fuit,
Liv. 6, 24:injuriae,
Plin. 9, 31, 51, § 98:opportuniora morbis corpora,
id. 18, 7, 12, § 68.—Hence, adv.: opportūnē, fitly, seasonably, opportunely [p. 1272] (class.), Ter. Ad. 1, 2, 1:venisse,
Cic. N. D. 1, 7, 16:locus opportune captus ad eam rem,
id. Rosc. Am. 24, 68:opportune, importune,
in season and out of season, Vulg. 2 Tim. 4, 2.— Comp.:opportunius alio loco referemus,
Gai. Inst. 2, 97.— Sup.:nuntiis opportunissime allatis,
Caes. B. C. 3, 101; Liv. 32, 18.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.